Pihu

Sa gitna ng isang abalang lungsod, ang “Pihu” ay kwentong puno ng damdamin tungkol sa isang masiglang dalawang taong gulang na batang babae na nahaharap sa isang pambihira at mapanganib na sitwasyon. Matapos pumanaw ang kanyang ina sa isang hindi inaasahang trahedya, magigising si Pihu isang umaga at matutuklasan na siya ay nag-iisa sa kanilang mataas na apartment, walang mga matatanda sa paligid. Ang pelikula ay sumusunod sa totoong oras, inilulubog ang mga manonood sa makulay na imahinasyon ng batang babae at sa kanyang pakikibaka para sa kaligtasan sa gitna ng kaguluhan ng kanyang katotohanan.

Habang tumatagal ang mga oras at humahaba ang mga anino, si Pihu ay naglalakbay sa kanyang tahanan, transformando ang mga karaniwang bagay sa mga kasangkapan para sa laro at aliw. Sa kanyang walang hanggan curiosidad at di matitinag na espiritu, natatagpuan niya ang kasiyahan sa maliliit na bagay—isang teddy bear, isang nakatiwangwang na drawing pad, at ang nagniningning na liwanag ng araw na dumadaan sa mga kurtina. Ngunit habang dumadaan ang bawat minuto, nagsisimulang bumangon ang bigat ng kanyang sitwasyon. Ang mga simpleng gawain, tulad ng pag-abot sa mga meryenda o pag-alam kung paano tumawag ng tulong, ay nagiging napakalaking hamon para sa kanya.

Ipinakikilala ng pelikula si Riya, isang maawain na kapitbahay na napansin ang kakaibang tunog mula sa apartment. Habang siya ay naguguluhan kung dapat ba siyang makialam o hindi, ang kanyang sariling kuwento bilang isang solong ina ay nagbibigay ng emosyonal na lalim sa salin sa kwento. Sa kanyang pananaw, nasasaksihan ng mga manonood ang tunay na likas na pagnanasa ng isang ina at ang mga ugnayan sa komunidad, pinapaalala sa atin na sa mga panahon ng krisis, lumalabas ang pinakamahusay sa atin.

Hindi umiiwas ang “Pihu” sa mga malupit na katotohanan ng buhay at kamatayan. Sa pamamagitan ng lente ng isang bata, tinalakay nito ang mga tema ng paghihiwalay, katatagan, at ang hindi mapapawing ugnayan sa pagitan ng isang bata at kanilang magulang. Ang cinematography ng pelikula ay humuhuli sa magkasalungat na kalikasan ng inosenteng kasiyahan ng batang babae laban sa matinding kalungkutan, na lumilikha ng isang makapangyarihang emosyonal na karanasan.

Habang umuusad ang pakikipagsapalaran ni Pihu, ang mga manonood ay nasa gilid ng kanilang upuan, sabik na makita kung makakahanap siya ng paraan upang humingi ng tulong bago dumating ang panganib. Ang nakakapigil-hiningang kwentong ito, puno ng pag-asa, pagnanasa, at ang tindi ng kagustuhan ng isang bata na mabuhay, ay tatagos sa puso ng mga manonood, ginagawang ang “Pihu” hindi lamang isang kwento ng kaligtasan, kundi isang pagdiriwang ng diwa ng tao.